Definitie van tafelwater
Voorwaarde voor bronwater is dat het uit natuurlijke, ondergrondse bronnen moet komen. Tafelwater daarentegen is drinkwater dat is verrijkt met bepaalde toevoegingen.
Tafelwater is dus geen natuurlijk mineraalwater. Verschillende soorten water kunnen worden verwerkt tot tafelwater. In principe bevat tafelwater alleen drinkwater, aangezien het uit verschillende leidingen komt.
Toegestane handelsnamen
Tafelwater mag niet worden aangemerkt als natuurlijk mineraalwater. Er mogen geen bronnen of putten worden vermeld waaruit het afkomstig is. Alleen de aanduiding tafelwater is toegestaan.
Tafelwaterkwaliteit
Tafelwater moet volgens de geldende wettelijke voorschriften minimaal voldoen aan de voor drinkwater vereiste kwaliteit. De kwaliteitseisen zijn niet zo hoog als voor bronwater en medicinaal water.
Het veelgebruikte fabricageproces maakt gecontroleerde kwaliteit mogelijk.
Productie van tafelwater
Om op alle bottelaringslocaties een consistente smaak te produceren, wordt tafelwater meestal eerst volledig ontzilt tijdens het productieproces.
Het volledig gedemineraliseerde water wordt vervolgens weer omgezet in mineraalwater door toevoeging van mineralen en andere specifieke stoffen. De toegevoegde hoeveelheden voldoen aan de eisen van de drinkwaterverordening. Bovendien worden meestal keukenzout (natriumchloride) en kooldioxide toegevoegd.
Tafelwaterzuiverheid
Het ontziltingsproces verwijdert alleen ionen en zouten. Eventuele verontreinigende stoffen in het uitlaatwater die geen geladen deeltjes zijn, kunnen erin achterblijven. De zuiverheidsgraad van tafelwater komt daarmee ongeveer overeen met die van het bronwater.
Gebruikte bedragen
Naast natuurlijk mineraalwater wordt tafelwater meestal in grotere mate gedronken dan kraanwater. Er bestaat vaak een misvatting dat tafelwater zuiverder en van hogere kwaliteit is dan kraanwater.
De verschillende smaak is echter alleen te danken aan een uniforme minerale samenstelling die wordt bereikt tijdens het productieproces. Dit heeft geen invloed op de feitelijke kwaliteit van het water.
In Duitsland is er een consumptie per hoofd van de bevolking van ongeveer 126 liter flessenwater per persoon per jaar. In Italië, Frankrijk en België ligt de consumptie zelfs nog hoger. Over de hele wereld wordt jaarlijks ongeveer 190.000 miljoen liter flessenwater gedronken.
Milieukwesties over flessenwater
Zeker bij tafelwater is de kwaliteit van het water doorgaans niet hoger dan bij leidingwater. Dit geldt voor de meeste Europese landen. In tegenstelling tot leidingwater brengt het hoge verbruik van flessenwater een aantal ecologische problemen met zich mee.
Lange transportroutes
Het transport van water van de bottelarij naar de retailers en van de retailer naar de huishoudens zorgt voor enorme afstanden. Elk van deze transportroutes verhoogt op zijn beurt de CO2-vervuiling door het verkeersvolume.
Afgedankte flessen moeten ook worden opgehaald en na herverwerking ook worden teruggestuurd naar de productie- en bottelarijen. In het ergste geval is 0,3 liter ruwe olie per fles nodig op de transportroutes.
Energieverbruik in de vulsystemen
Het schoonmaken, klaarmaken en hervullen van flessen kost veel energie. Ook hier is veel energie nodig waardoor de CO2-uitstoot toeneemt.
PET-flessen
Plastic flessen kunnen niet naar believen worden gerecycled. Sommige flessen zullen uiteindelijk afval worden. Voor recycling zijn naast energie ook natuurlijke grondstoffen nodig. Jaarlijks wordt wereldwijd zo'n 1,5 miljoen ton plastic verwerkt tot plastic flessen.
Retourneerbare flessen bieden weinig algemene verbetering ten opzichte van flessen voor eenmalig gebruik wanneer de algehele impact op het milieu in aanmerking wordt genomen. In vergelijking met kraanwater is de impact op het milieu bij het consumeren van flessenwater duizenden keren groter.
In Duitsland komt door het statiegeldsysteem ongeveer een derde van alle petflessen in een zogenaamde enkeltype materiaalkringloop terecht.
Gezondheidsrisico's van PET-flessen
PET-flessen kunnen enkele nadelen voor de gezondheid hebben.
DMDC
Bij het vullen van PET-flessen kan alleen wat bekend staat als "koude sterilisatie" worden uitgevoerd. Hiervoor wordt een stof genaamd DMDC (dimethyldicarbonaat) gebruikt.
Hoewel de stof tijdens het sterilisatieproces wordt afgebroken, kan er een residu van O-methylcarbamaat in het water achterblijven. Deze stof wordt in ten minste enkele landen over de hele wereld als kankerverwekkend beschouwd.
aceetaldehyde
Elke PET-fles geeft kleine hoeveelheden aceetaldehyde af aan de vloeistof binnenin. De stof smaakt ietwat zoet. De tot dusver gemeten concentraties liggen onder de geldende grenswaarden, maar er is nog een zeker risico.
Actetalydehyd kan levercirrose veroorzaken. Er zijn momenteel geen sluitende uitspraken over kleine hoeveelheden bij langdurig gebruik. Bescherming tegen aceetaldehyde is technisch mogelijk, maar te duur en complex.
Hormonale effecten
Water dat in PET-flessen is opgeslagen, kan een uitgesproken oestrogeenachtig effect hebben op het lichaam. Oestrogeen is een vrouwelijk hormoon. Tot deze conclusie komen twee onderzoeken die worden aangehaald in vakartikelen uit 2009 en 2011. Er zijn momenteel geen verdere details bekend.
tips en trucs
De aanschaf van flessenwater is niet alleen duur, maar vormt ook een enorme ecologische belasting: door de in Duitsland gegarandeerde kraanwaterkwaliteit is met name het drinken van tafelwater volkomen overbodig.
