Sterk geketende en genetwerkte moleculen
In de natuur komt rubber voor als wondbescherming op takken en stammen van bomen of als sap in rubberplanten. De biochemische structuur is navenant robuust. Het vulkanisatieproces verhoogt de cohesiesterkte van de stof. Dezelfde eigenschappen worden nagebootst en nagebootst in kunstmatig rubber.
De rubbermoleculen zijn onlosmakelijk in elkaar “gehaakt”. Ze kunnen niet fysiek worden verscheurd door hitte of kou. Dit is wat het elastisch maakt. Wanneer oud rubber broos wordt, verandert dit "aan elkaar kleven" niet. Bij het oplossen van het rubber gebeurt het tegenovergestelde. De moleculen netwerken en 'vechten' sterker terug.
De schijnbare ontbinding is slechts een verandering van toestand
Rubber is zeer duurzaam en kan ook na vele decennia en ondanks verbrossing niet worden opgelost. Als het rubber in aanraking komt met stoffen die het niet kan verdragen, wordt het plakkerig, vloeibaar of lijkt het op te lossen. Rubber blijft echter altijd in zijn substantie behouden en verandert alleen zijn fysische toestand.
Om rubber te verwijderen, moeten altijd mechanische verwijderingsmethoden worden gekozen. Azijn kan rubber aantasten, maar in natuurkundig principe brengt het het rubber alleen terug naar zijn oorspronkelijke staat van elasticiteit.
De volgende methoden, middelen en stoffen veranderen de aard van rubber, wat mechanische verwijdering door krassen, slijpen en snijden kan vergemakkelijken:
- Remmenreiniger met koolwaterstoffen en een zeer giftige chemische cocktail
- Droogijs of glazuur tot onder de min veertig graden Celsius
- Puur natuurrubber reageert op vetten en UV-straling met oplossingsverschijnselen
tips en trucs
In fysieke zin kun je geen rubber smelten. Bij verhitting tot minimaal zestig graden Celsius (afhankelijk van de soort) verandert het alleen de toestand. Vloeibaar maken is het resultaat van het veranderen van het moleculaire netwerk en ontwikkelt geen vloeistof.
