Drinkwaterkwaliteit
Als het om drinkwater gaat, moet eerst onderscheid worden gemaakt tussen de feitelijke en subjectief ervaren waterkwaliteit. Zelfs als er geen verontreinigende stoffen aanwezig zijn, kan de waterkwaliteit subjectief worden aangetast, namelijk door:
- onaangename geuren
- onaangename smaken in het water
- Verkleuring
- waterhardheid te hoog
Smaak- en geurstoffen worden meestal verwijderd tijdens de drinkwaterbehandeling. Maar ze kunnen ook uit de huisinstallatie komen.
Een sterke ijzersmaak en een hoog ijzergehalte in het water kan het gevolg zijn van het bronwater dat te veel ijzer bevat of van roest in de huiswaterleidingen. In dit geval treedt een bruinachtige tot roodachtige verkleuring van het water op.
Bedorven smaken en geuren worden meestal veroorzaakt door algen. De stofwisselingsproducten van algen kunnen de smaak van het water zelfs in de kleinste hoeveelheden veranderen. Minder dan 1 nanogram per liter is genoeg om het water slecht te laten smaken.
Een hoge waterhardheid leidt ook tot een smaakverandering vanwege het hoge aandeel hardheidscomponenten in het water. Zelfs thee en koffie smaken niet meer goed.
Geen van de subjectieve beperkingen van de waterkwaliteit is schadelijk voor de gezondheid - behalve een zeer hoog ijzergehalte, als het water gedurende een lange periode wordt gedronken of aan kleine kinderen wordt gegeven.
Waterfilters, vooral die met actieve kool, kunnen subjectieve beperkingen verwijderen. Maar er is ook een zeker risico.
Gezondheidsgevaren door de kwaliteit van leidingwater
De strenge tests die in Duitsland zijn voorgeschreven door de drinkwaterverordening zorgen ervoor dat er geen gezondheidsrisico's ontstaan, zelfs als er gedurende lange tijd leidingwater wordt gebruikt. De geldende grenswaarden in de Drinkwaterverordening voor alle potentieel schadelijke stoffen zijn zo laag dat mag worden aangenomen dat kraanwater in ieder geval veilig is.
Kosten-batenanalyse van waterbehandelingssystemen
Systemen voor waterbehandeling resulteren vaak in niet te onderschatten kosten. Omgekeerde osmose-installaties zorgen niet alleen voor eenmalige aanschafkosten, maar ook voor doorlopende onderhoudskosten. Een omgekeerde osmose-installatie kan het waterverbruik tot tien keer de hoeveelheid onttrokken water verhogen en er wordt ook elektriciteit gebruikt. Hierdoor ontstaat een waterkwaliteit die overal te zien is.
Zelfs bij conventionele waterfilters moeten de filterpatronen constant en zo vaak mogelijk worden vervangen, wat ook kostbaar is.
De vergelijking met flessenwater is nog steeds erg gunstig.
Daarnaast is het verbruik van flessenwater (circa 10 miljard liter = circa 6,5 miljard flessen per jaar) door het hoge verbruik van hulpbronnen en de enorme hoeveelheid CO2 die de transportroutes veroorzaken, buitengewoon gevaarlijk voor het milieu.
Dus als kraanwater subjectief gezien als niet drinkbaar wordt ervaren, is de aanschaf van een waterbehandelingssysteem zeker goedkoper en ecologischer dan de consumptie van flessenwater.
Vanuit gezondheidsperspectief zijn waterbehandelingssystemen echter zeker niet nodig - het water kan ook zonder aanvullende behandeling gedronken worden. Er moet echter worden gelet op het risico van mogelijke bacteriële besmetting door waterfilters.
