Eisen aan de gevelpleister
Functionele en visuele eigenschappen bepalen de buitenpleister op het huis. Het moet vorst, regen en wind buiten houden in een of meer gewenste kleuren. Het oppervlak zorgt door zijn gladheid of structuur voor een individuele uitstraling. Het materiaal ondersteunt de verspreiding en uitdroging van het metselwerk of dicht het af.
Structuur van de oppervlakken
De oppervlaktestructuur is vrij te kiezen en wordt meestal niet beïnvloed door de geldende ontwikkelingsplannen. De keuzes zijn:
- Glad gips
- Gewreven gips
- Kras gips
- Raampleister
- Structurele gips
- Ruwe pleister
Bij allerlei soorten constructies moet erop worden gelet dat er geen "vuilophoping" zoals te diepe groeven of inkepingen worden gecreëerd.
Soorten gips met en zonder hars
Vier soorten gips zijn geschikt als buitenpleister:
- Een minerale pleister zoals een kalkcementpleister
- Een kunstharspleister
- Een silicaatpleister of siliconenharspleister
Alle soorten gips die hars bevatten, verzegelen het metselwerk. Minerale varianten, waaronder silicaatpleister, laten diffusie toe.
Een bijzondere applicatietechniek is de spuitpleister buiten. Het kan in principe met alle soorten gips worden uitgevoerd, maar vereist aanzienlijk minder werk bij ruwe gipsoppervlakken.
Speciale vormen zijn afwerkingspleisters die veelal doorgekleurd zijn. Renovatiepleisters voor buiten worden voornamelijk gebruikt voor de renovatie van gevelondergronden.
Kleuren en kleuringsmethode
Bij het kiezen van de kleur van de externe pleister, rijst de vraag of het zin heeft om te schilderen of te schilderen. Beide varianten hebben voor- en nadelen die afzonderlijk moeten worden afgewogen.
Minerale pleisters zijn gemakkelijk te schilderen, waardoor de beperking in kleurselectie bij doorkleuring wordt opgevangen. Ook pleisters op basis van kunsthars en silicaat kunnen in vrijwel elke kleur worden doorgekleurd. Er moet aandacht worden besteed aan het lokale ontwikkelingsplan dat in elk geval geldig is.
tips en trucs
Bij de meeste pleisters is er een balans tussen diffuseerbaarheid en afdichting van het metselwerk. Anorganische pleisters hoeven nauwelijks te worden aangevuld; organische pleisters kunnen toevoegingen nodig hebben, bijvoorbeeld tegen schimmelvorming.
