Besluitvormingscriteria
Voor het pleisteren rijst vaak de vraag of er voor een gladde of een ruwe pleister moet worden gekozen. Een kraspleister wordt veel gebruikt als buitenpleister op de gevel. In het interieur is er naast de optische criteria ook een praktische overweging. Grove kraspleister "krast" en kan schaafwonden op de huid veroorzaken wanneer deze door mensen wordt gevoerd.
Een kraspleister krast meer dan een raampleister. Bij het ontwerp van het gestructureerde oppervlak ontwikkelt de gepleisterde ruit een lager risico op mijnbouw. Dit argument kan een bijzonder belangrijke rol spelen in drukbezochte kamers zoals trappenhuizen en met kinderen als leden van het huishouden. Om deze redenen verdient een gladde kalkpleister of leempleister de voorkeur op binnenmuren.
Bouwfysische voordelen van een opgeruwde oppervlaktestructuur
Minerale pleisters ontwikkelen een zogenaamde sinterlaag op het oppervlak als ze uitdrogen en uitharden. Hierdoor ontstaat een oppervlaktespanning die scheuren kan veroorzaken in het interieur en nog meer in het buitenpleister. Dit is visueel vergelijkbaar met de oppervlaktespanning van water.
Bij kraspleister wordt deze gesinterde laag "opgelost" en wordt de gevoeligheid voor scheuren aanzienlijk verminderd. De raampleister heeft deze eigenschap in mindere mate ook. Als binnenpleister moet worden gladgestreken, is het raadzaam om altijd een ietwat ruwe structuur "achter te laten". De volgende vragen helpen u bij het nemen van de beste beslissing:
- Bevindt de pleister zich buiten de contactzones van mensen (buiten)?
- Zijn er kinderen in het huishouden die zich aan binnenmuren kunnen verwonden?
- Heeft het esthetische gevoel de neiging om gladdere of ruwere oppervlakken te hebben?
- Moet het buitenpleister worden gekleurd of geverfd?
- Wil je een meer egale structuur (kraspleister) of een afwisselende look (raampleister)?
tips en trucs
Door zijn gelijkmatigheid ziet een kraspleister er vaak visueel rustiger uit dan een raampleister. Als u kraspleister aanbrengt, kunt u deze eigenschap als basis voor verwerking gebruiken als er geen andere beslissingscriteria zijn.
