Smeltpuntbereik van staal
Over het algemeen kan worden gezegd dat het smeltpunt van staal in een temperatuurbereik tussen 900 ° C en 1.500 ° C ligt. Het smeltpunt van individuele staalsoorten kan echter heel verschillend zijn. Bepaalde criteria in de staallegering zijn hiervoor doorslaggevend.
Smeltgedrag van staal
Als je het smeltpunt van staal wilt bepalen, moet je je ervan bewust zijn dat het eigenlijk een "smelttraject" is.
Bij een bepaalde temperatuur begint staal vloeibaar te worden. Volgens dit is staal in een zogenaamde "gemengde fase structuur". In dit stadium is staal een pulpachtige massa die ook vaste componenten en restsmelt bevat. Pas als de temperatuur nog verder stijgt, wordt staal volledig vloeibaar.
Bepaal het smeltpunt van staalsoorten
Daar zijn verschillende mogelijkheden voor:
- De exacte staalsoort bepalen en de materiaaleigenschappen opzoeken of
- Aflezen in de EKD volgens het koolstofgehalte
De EKD
De EKD is het zogenaamde ijzer-koolstof diagram. Er zijn smeltpunten van bepaalde staalsoorten afhankelijk van hun koolstofgehalte (het belangrijkste criterium voor het smeltpunt). Het diagram kan ook worden gebruikt voor gietijzer.
De fasesamenstelling van elke staalsoort is af te lezen uit het koolstofgehalte (op de x-as van het diagram) en de temperatuur (y-as van het diagram). Er zijn twee belangrijke lijnen voor het smelttraject.
De zogenaamde soliduslijn (verbinding van de punten AHIECF in het diagram) geeft aan wanneer een bepaald staal vloeibaar begint te worden. Onder deze lijn bevindt zich een staal met een bepaald koolstofgehalte, daarboven begint het vloeibaar te worden en gaat het de "pulpachtige fase" in.
De tweede belangrijke lijn is de liquiduslijn (verbinding van de punten ABCD in het diagram). Boven deze lijn is het staal volledig vloeibaar, daaronder bevindt het zich in de gemengde fasesamenstelling.
De smelttemperatuur van staal ligt daarom altijd in het temperatuurbereik tussen de solidus- en liquiduslijn. Strikt genomen is het een smelttemperatuurbereik.
Verminderde informatieve waarde van de EKD
Pas met EKD hoeft u alleen op te passen als u het smelttemperatuurbereik van hooggelegeerde staalsoorten wilt bepalen. Hoe hoger het aandeel van andere legeringscomponenten (behalve ijzer en koolstof), hoe onnauwkeuriger het diagram wordt. Naarmate het gehalte aan componenten zoals chroom, nikkel, vanadium en andere stoffen toeneemt, hebben hun smeltpunten een steeds veranderend effect. Het smelttemperatuurbereik van de legering begint dan te verschuiven. In dit geval heeft u geen andere keuze dan het op te zoeken in een materiaaloverzicht.
Dat geldt ook voor bijvoorbeeld chroomstaal dat minimaal 12% chroom bevat, vaak zelfs 17% of 18%.
tips en trucs
De EKD geeft vaak betere informatie over het smelten van een staalsoort dan een enkele specificatie van een smeltpunttemperatuur in een materiaalbeschrijving.
