Vereisten voor geleidbaarheid
De elektrische geleidbaarheid wordt bepaald door de beschikbaarheid van vrij beweegbare elektrische ladingsdragers. Dit zijn geladen deeltjes (ionen) die worden opgelost in het water. Hoe hoger de ionenconcentratie, hoe hoger de geleidbaarheid.
De hoeveelheid opgeloste ionen in water wordt ook wel TDS (Total Dissolved Solids) genoemd. Vanaf een TDS van 1.000 mg / l neemt de geleidbaarheid echter maar licht toe, aangezien de ionen met elkaar interfereren en elektrisch met elkaar kunnen interageren.
De geleidbaarheid is ook afhankelijk van de temperatuur. Bij een meting moet daarom altijd de watertemperatuur worden opgegeven.
De eenheid voor geleidbaarheid wordt gedefinieerd als S / m (Siemens per meter).
Geleidbaarheidswaarden
Drinkwater ligt qua geleidbaarheid tussen zeewater en ultrapuur water (zoals gedestilleerd water) in.
Zeewater heeft een zeer hoog zoutgehalte, dus het geleidingsvermogen in zijn natuurlijke staat is ongeveer 5 S / m. Het geleidingsvermogen van gedestilleerd of volledig ontzilt water is daarentegen ongeveer een miljoen keer lager, namelijk 0,0000005 S / m.
Door de opgeloste ionen beweegt kraanwater ongeveer in het midden tussen de twee waarden, rond de 0,0005 S / m. Deze waarde kan echter variëren afhankelijk van het type en de hoeveelheid opgeloste ionen.
Ook het type individuele opgeloste stoffen in het water heeft invloed op de geleidbaarheid, aangezien verschillende stoffen verschillende elektrische valenties kunnen hebben. Ca + heeft bijvoorbeeld een enkele positieve lading, terwijl Mg + een dubbele positieve lading heeft en dus een ladingsdrager die twee keer zo goed is.
Grenswaarden voor geleidbaarheid
Volgens de Duitse drinkwaterverordening mag een grenswaarde van 2500 µS / cm bij een watertemperatuur van 20 ° C niet worden overschreden.
tips en trucs
De geleidbaarheid van het grondwater is geologisch verschillend. Het ontstaat wanneer water mineralen en ionen uit de bodem oplost.
